Chapter eleven.

*Regular P.O.V*

Channel siedziała na fotelu pasażera, analizując to, co usłyszała do bruneta. Zamrugała kilkakrotnie, a potem poczuła niemiłosierny ból w klatce piersiowej. Biorąc głęboki wdech, zapłakała cicho, ponieważ poczuła, jakby ktoś właśnie wbił jej nóż w plecy. Łzy wypłynęły z jej oczu, kiedy zacisnęła pięści, wbijając paznokcie w swoją skórę.

-Jak-jak to możliwe? Przecież Harry... on obiecał... Boże... - dukała, zachłystując się łzami.

-Kurwa mać! - Liam zaklął głośno, po czym nie zważając na nic, docisnął pedał gazu, wyprzedzając wszystkie samochody, jakie jechały przed nimi. Biła od niego złość i nienawiść, co tylko utwierdziło Nel w przekonaniu, że może stracić swoje dziecko.

-Moja Darcy... moje słoneczko... - skamlała, chowając twarz w dłoniach. Nie mogła znieść myśli, że może już nigdy więcej jej nie zobaczyć.

Kilka minut później już byli na podjeździe, a Liam wysiadł z samochodu trzaskając drzwiami, po czym pobiegł do mieszkania. Channel wygramoliła się, ledwo stojąc na nogach. Cała się trzęsła, a łzy non stop kapały z jej policzków.
-Gdzie on jest?! - usłyszała krzyk swojego narzeczonego i podnosząc głowę, zauważyła idącą w jej stronę Eleanor. Pokręciła głową, przykładając dłoń do ust, a wtedy brunetka objęła ją mocno.
-Spokojnie, znajdą ją. - szeptała. Stały przyciśnięte do siebie przez kilka minut, po czym również ruszyły do domu.
Louis stał w progu salonu, starając się uspokoić Liam'a.
-Najpierw zabiję tego gnoja, który ją zabrał, a potem Harry'ego. - dyszał, jakby właśnie przebiegł maraton. Channel podeszła do niego, obejmując go w pasie, dzięki czemu chłopak trochę się rozluźnił.
-Stary zrozum, że Harry stracił przytomność, kiedy ten kutas wstrzyknął mu coś w szyję. Nic nie mógł poradzić na fakt, że zabierają małą i Darię. - Lou tłumaczył, mimo, że sam był cholernie zdenerwowany. Payne wziął głęboki wdech.
-Jest w szpitalu?
-Tak, zabrali go zaraz po tym, jak zadzwoniłem. Kurwa, widząc go tu, leżącego ze strzykawką w szyi, prawie sam straciłem przytomność.
Eleanor stała, opierając się o ścianę, a jej wzrok był utkwiony w jednym punkcie.
-Ja pierdole... - Liam wypuścił powietrze z płuc, po czym przeczesując ręką włosy, objął Channel ramieniem. - Co teraz?
-Musimy czekać na jakiś ruch z ich strony. Inaczej niczego się nie dowiemy. - Louis stwierdził i właśnie wtedy odezwał się telefon. Nel natychmiast spojrzała na swojego narzeczonego, a potem na wciąż dzwoniące urządzenie. Zrobiła krok w tył, a brunet złapał telefon w dłoń, przykładając do ucha.

*Liam's P.O.V*

Przełknąłem głośno ślinę, przykładając słuchawkę do ucha.

-Halo? - zapytałem, a moje serce było milion razy na minutę. 

-Payne, jak dobrze cię słyszeć. 

Natychmiast zacisnąłem pięści. Kurwa, mogłem się spodziewać, że to on. 

-Ty skur... -

-Uważaj na słowa. Pamiętaj, że mam twoją księżniczkę. 

Oddychałem głęboko, ignorując błagające i pytające spojrzenia Channel. 

-Jeśli dotkniesz ją w jakikolwiek sposób, przysięgam na Boga, że cię zabiję. - wysyczałem, a mężczyzna po drugiej stronie zaśmiał się złowieszczo i tak głośno, że jestem pewnie, iż słyszeli go wszyscy obecni w pomieszczeniu. 

-Uważaj, żebyś to ty nie zginął jako pierwszy. 

I po chwili słyszałem już tylko irytujące bipbipbip.

-Kto-kto to był? - Channel wydukała, a ja rzuciłem telefonem przez pomieszczenie. Moja klatka piersiowa unosiła się i opadała, kiedy brałem szybkie oddechy. 

-Sykes. - syknąłem, a Louis zaklął pod nosem. -Nie wiem, czego ten skurwiel chce, ale dam mu wszystko, byleby tylko Darcy była cała i zdrowa. 

-T-ten Sykes? - zapytała moja dziewczyna, przykładając dłoń do ust. Skinąłem głową.

-Dokładnie ten sam. 

Nel zapłakała głośno, po czym wtuliła się we mnie. Trzęsła się, jak galaretka, a ja pocierałem jej plecy. Widok jej w takim stanie łamał mi serce i zaprzysiągłem sobie, że znajdę nasza córkę, choćbym miał zapłacić za to życiem.

~*~

Czas ciągnął się nieubłaganie, jednak powoli zbliżała się północ. Siedzieliśmy, jak ci idioci i staraliśmy się wymyślić, gdzie tym razem mogą być. 

-Z tego co wiem, ich magazyny spaliły się zaraz po tym, jak ty wylądowałeś w więzieniu. - Louis odezwał się, poprawiając się na fotelu. -Potem wyjechali, ale jak widać, wrócili. 

Channel oparła się o mnie, a na jej policzkach nadal widniały ślady łez. Wtedy, uniosła głowę, jakby właśnie coś sobie przypomniała. 

-Oni... oni byli chyba w Nowym Jorku. - wyszeptała, patrząc na mnie ze strachem w oczach. -Ja widziałam kilka razy ludzi podobnych do nich, a do tego czułam się obserwowana.

-Dlaczego mi nic nie powiedziałaś? - zapytałem trochę ostrzej niż planowałem. 

-Bo później stwierdziłam, że to tylko moja wyobraźnia. Kiedy ty wróciłeś, nic takiego się już nie działo. - tłumaczyła, bawiąc się swoimi palcami. 

Wzdychając, odwróciłem głowę i popatrzyłem na Louis'a. 

-Stary, gdzie mamy sprzęt? 

-Nie mamy.

-Jak to, kurwa, nie mamy? 

-Mówiłem ci, że skończyliśmy z tym i Eleanor kazała mi wszystko wypierdolić. 

Jęknąłem, przejeżdżając dłonią po twarzy. Zatrzymałem wzrok na leżącym na podłodze telefonie i wtedy, jak na rozkaz, zaczął dzwonić. Szybko zerwałem się na równe nogi, łapiąc go w dłoń. Nacisnąłem zieloną słuchawkę i przyłożyłem do ucha. Przez chwilę słychać było jakiś szmer, a potem płacz. Płacz Darcy. 

Znowu zacisnąłem pięści. 

-Sykes?! - krzyknąłem do telefonu. Kolejny szmer.

-Liam?! - usłyszałem kobiecy głos, a w tle nadal płacz mojego dziecka. 

-Daria, gdzie jesteście?! - pytałem, otwierając szerzej oczy. Louis stanął na nogi, a Channel zakryła usta dłonią. 

-Ja... ja nie wiem, ale błagam, zróbcie coś. Błagam was! - krzyczała, a ja usłyszałem, że również płacze.

-Nic wam nie jest? - zapytałem już nieco spokojniej, jednak w środku szalałem.

-Nie jestem pewna, że z Darcy wszystko w porządku, ale... nie! Zostaw! - i później znowu śmiech ten kutasa. Gotowało się we mnie.

-Payne, zrobimy tak. Masz dwie godziny, i chuj mnie obchodzi, jak to zrobisz, żeby zdobyć dwa miliony funtów. Dostaniesz kolejny telefon za równo 90 minut, z adresem, gdzie obecnie znajduje się twoja córka i ta szmata. Jeśli zawiadomisz gliny lub nie będzie cię na czas, obie zginą, a ja dopilnuję, żeby to nagrać i później ci pokazać. - bipbipbip.

-Kurwa mać! - ryknąłem na całe gardło, kolejny raz rzucając telefonem.
-Wiesz cokolwiek? - Louis zapytał, robiąc krok do przodu.
-Nie! Ten chuj zażyczył sobie 2 miliony i w dwie godziny mam mu to dostarczyć, bo inaczej zginą obie. - przeczesałem dłonią włosy, szarpiąc za nie i wyrywając połowę.
-Musimy zawiadomić policję. - Eleanor wstała z kanapy, gotowa, by podejść do leżącego na podłodze urządzenia.
-Pojebało cię?! Wtedy je zabiją, rozumiesz?!
-Nie drzyj na mnie mordy, do kurwy nędzy! - krzyknęła, na co uniosłem brwi w zdziwieniu. - Jesteście czyści, więc gówno mogą wam zrobić, a pomogą, uwierz mi.
-Jak? Wpadając tam z bronią? Chyba nie.
-Mąż mojej siostry jest policjantem, więc wiem lepiej od ciebie. Zamknij się i dzwoń. - warknęła, wręczając mi telefon. Patrzyłem na nią przez chwilę, po czym ostatecznie złapałem aparat w dłonie i wybrałem numer.
-Komisariat policji w Londynie, słucham? - odezwał się kobiecy głos, a ja podrapałem się po karku, chrząkając.
-Um, ta, chciałbym zgłosić porwanie mojej córki i przyjaciółki. - mówiłem z napięciem w głosie.
-Kiedy nastąpiło porwanie? 
-Kilka godzin temu.
-Będzie pan musiał przyjechać na komisariat, żeby... -
-Nie ma na to czasu! - warknąłem nagle. - Porywacz zagroził, że jeśli do dwóch godzin nie dostarczę mu kwoty 2 milionów funtów, obie zginą, rozumiesz?!
-Proszę się uspokoić.
-Jak do kurwy nędzy mam się uspokoić?! - krzyknąłem, wybuchając. Nel złapała moją dłoń.
-Proszę podać mi adres zamieszkania oraz imię i nazwisko i za chwilę wyślę do państwa radiowóz. 
-Liam Payne, 34 Brixton. - słyszałem, jak kobieta bierze głęboki wdech, kiedy się przedstawiłem, jednak olałem to.
-Dobrze. Proszę czekać, za 15 minut powinno zjawić się u państwa dwóch funkcjonariuszy. - oznajmiła, a ja nie mówiąc nic, po prostu się rozłączyłem.

~*~

-Kurwa mać. - zakląłem, widząc tych samych facetów, którzy aresztował mnie 4 lata temu. 

-Język, Payne. - warknął jeden z nich, po czym bez pytania wkroczył do domu. -Teraz, powiedz mi, co dokładnie się stało. 

Wywróciłem oczami, wzdychając.

-Wracając do domu, dostałem telefon od Louis'a, że porwali mi dziecko. - zacząłem. -Kiedy już tutaj byłem, zadzwonił ten dupek. 

-Kto taki? - przerwał mi, co mnie zirytowało, jednak postanowiłem siedzieć cicho.

-Sykes. Nathan Sykes.

-Ten Nathan Sykes? - drugi z funkcjonariuszy uniósł brwi, po czym uśmiechnął się szyderczo. Skinąłem, wiedząc, co chodzi mu po głowie. Szukają tego dupka od dobrych kilku lat. 

-Powiedział mi tylko, że mają dziewczyny, a potem się rozłączył. Jedak 20 minut temu dzwonił znowu. 

-I wtedy powiedział, że okup wynosi 2 miliony, tak? - przytaknąłem. 

-Za godzinę dostanę kolejny telefon z adresem, gdzie się znajduje. - dodałem tylko, a mężczyzna zapisywał wszystko. Kiedy skończył, uniósł głowę, patrząc na mnie. 

-Znajdźcie jakąkolwiek wielką torbę i nawpychajcie tam czegokolwiek. Jak zadzwoni telefon, nie możesz dać po sobie niczego poznać. Po prostu słuchaj uważnie, a wszystko pójdzie zgodnie z planem. - tłumaczył Jones i rozejrzał się dookoła, jakby czegoś szukał. Chwilę później, Channel stanęła obok mnie. -Witaj. - uśmiechnął się do niej, na co odpowiedziała uniesieniem kącików ust. 

-Myślisz, że się nam uda? - zapytałem, zanim byłem w stanie się powstrzymać. Policjant uważnie mi się przyglądał.

-Payne, nigdy wcześniej cię takim nie wiedziałem. - zakpił, jednak kiedy rzuciłem mu spojrzenie, mówiące "odpierdol-się", skinął głową. -Będzie cała i zdrowa, zobaczysz. - zapewnił, a ja wypuściłem oddech, przełykając ślinę.

*Regular P.O.V*

-Liczę na to, że jesteś sam. Na prawdę nie chcę zabijać twojego dziecka, ani tej ślicznej szmaty. - Sykes odezwał się, kiedy Liam odebrał telefon. 

-Jestem sam. - brunet potwierdził, jednak siedział w radiowozie policyjnym, czekając na adres. 

-Świetnie. Masz pół godziny, żeby być na 91 Princes Gate. - i po tym się rozłączył. Payne natychmiast przekazał adres policjantowi siedzącemu za kierownicą, po czym ten ruszył z miejsca.

Liam widział w lusterku, jak bardzo Channel jest zdenerwowana. Nadal cała się trzęsła, a łzy kapały po jej policzkach nieustannie. Tak bardzo chciał jej obiecać, że wszystko będzie dobrze, ale, kurwa mać, sam w to do końca nie wierzył.

10 minut przed czasem, samochód zatrzymał się w bezpiecznej odległości. 

-Dopilnuj, żeby nie wykryli, że masz podsłuch i kamerkę. - rozkazał mężczyzna siedzący za kierownicą. Brunet skinął głową, po czym wysiadł z pojazdu i biorąc głęboki wdech, otworzył drzwi, by pocałować swoją narzeczoną.

-Kocham cię, pamiętaj. Bardzo cię kocham. 

-To wygląda, jakbyś się żegnał. - wychlipała, a Liam uśmiechnął się blado.

-Kocham cię. 

I po tym zatrzasnął drzwi, ruszając w kierunku starego, opuszczonego budynku. Ręce pociły mu się, jak nigdy wcześniej, a serce biło szalenie szybko. 

Chwycił zerdzewiałą klamkę i pchnął drewniane, zniszczone drzwi, wchodząc do wielkiego holu. Jego buty odbijały się od posadzki z cichym stukotem i tylko ten dźwięk był jak na razie słyszalny. W prawej dłoni trzymał wypchaną papierami wielką torbę, natomiast lewą nieustannie przeczesywał swoje włosy. 

Zatrzymał się, kiedy usłyszał tak dobrze mu znany płacz. Złość mimowolnie w nim wzrosła, kiedy zaraz po tym, po całym budynku rozniósł się złowieszczy śmiech. Wziął głęboki wdech i ruszył w kierunku, z którego słychać było głosy. 

Pchnął kolejne drzwi swoją nogą, a wtedy zobaczył coś, co sprawiło, że żądza mordu przejęła jego ciało.

Daria siedziała na krześle związana i z taśmą na ustach. Jej głowa opuszczona była w dół i można było przypuszczać, że jest nieprzytomna, natomiast mała Darcy siedziała w pieprzonej klatce, płacząc w jej kącie.

------------------

Okej, dobra.

To by było na tyle, ponieważ to jest najgorszy rozdział, jaki napisałam. 

Wybaczcie. 

Poprzedni też był do dupy, więc nie dziwię się, że nie wszystkim się spodobał. 

Ale nie o tym.

Oznajmiam wszem i wobec, że do końca opowiadania zostało tylko 5 rozdziałów. 

I tak, macie rację, teraz nachodzi czas wielkiej dramy i aż sama się boję, co ja tutaj nawymyślam.

Wiem tylko tyle, że mnie znienawidzicie :)

Przyznam szczerze, że piszcząc ten rozdział chciałam, żeby był lepszy, ale zjebałam go, ups. 

Mam tylko nadzieję, że mnie nie skreślicie.

Dzisiaj krótko.

Czekam na Wasze opinie.

Całuję i do następnego ♥

@awmyhazz