Chapter ten.

*3 tygodnie później*

-O, mój Boże! - zapiszczała Eleanor, kiedy razem z Liam'em i Darcy stanęliśmy przed naszym dawnym domem. Tak, wróciłam do Londynu. Po ciągłych namowach mojego chłopaka, postanowiłam się przełamać. Długo o tym myślałam i stwierdziłam, że tęsknię za ojczyzną. -Channel! - dziewczyna szczerzyła się, a po sekundzie zgarnęła mnie do mocnego uścisku. Odwzajemniłam gest, bo, cholera, nie widziałam jej przez 4 lata! -Co wy... jak... o, mój Boże. - mówiła, patrząc to na mnie, to na dziewczynkę, którą trzymał Liam. -To jest Darcy? - jej oczy powiększyły swój rozmiar. Śmiejąc się cicho, przytaknęłam, patrząc, jak brunet stawia moją córkę na nogi. 

-Dzień dobry. - mała wymamrotała, łapiąc moją rękę. Eleanor kucnęła obok niej, uśmiechając się.

-Cześć, kochanie. Jestem Eleanor. - przedstawiła się, wyciągając rękę w jej stronę. -Przytulisz mnie?

Darcy bez zastanowienia zrobiła krok do przodu, zakładając rączki na szyję dziewczyny. Ta uśmiechnęła się szeroko i biorąc małą na ręce, stanęła prosto.

-El, kto... - z salonu wyłonił się rozczochrany Louis. Stanął, jak wryty, widząc mnie przy drzwiach. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale zaraz je zamknął. 

-Channel... - wymamrotał, chyba nie dowierzając. Zachichotałam, robią krok do przodu.

-Louis, jak zwykle zaspany. - ułożyłam dłonie na biodrach, przyglądając się mu. Zaśmiał się cicho, po czym przytulił mnie lekko.

-Jak dobrze cię widzieć. - powiedział całkiem szczerze, co trochę mnie zdziwiło. Przecież to on zawsze mnie nie lubił.

-Ciebie też. - mruknęłam, a on odsunął się, patrząc na Liam'a. Po chwili wymienili braterskie uściski, a Lou popatrzył na moją córkę.

-Ty musisz być Darcy. - uśmiechnął się. Mała skinęła główką. -Jestem wujek Lou. - podał jej rękę, a ona uścisnęła ją delikatnie. -Przylecieliście... na stałe, czy tylko na kilka dni? - popatrzył na mnie, a za chwilę przeniósł wzrok na Liam'a.

-Na stałe. - brunet uśmiechnął się, całując mój policzek. Przytaknęłam.

-Jest Daria? - zapytałam nagle i właśnie w tamtym momencie, czarny Range Rover zatrzymał się na podjeździe. Drzwi do strony pasażera się otworzyły, a wysiadła z nich rudawa dziewczyna z szerokim uśmiechem na ustach. Za chwilę, za nią pojawił się brunet, z burzą loków na głowie. Jego ręka złapała jej policzek, a usta złożyły słodki pocałunek. Uśmiech wymalował się na mojej twarzy, widząc ich szczęśliwych. Nareszcie.

-Czyj to samoch... - zaczęła dziewczyna, podnosząc głowę, a jej wzrok padł na mnie. Patrzyła kilka sekund, po czym je usta opuścił głośny pisk. Puściła się biegiem w moją stronę, a ja zrobiłam to samo i już po chwili tkwiłyśmy, przyklejone do siebie. -Jezu, Nel. - mówiła cała w emocjach, a w jej oczach pojawiły się łzy. 

-Strasznie za tobą tęskniłam. - wymamrotałam w jej włosy, nie puszczając ani na sekundę. 

-Miałam zamiar zadzwonić do ciebie, kiedy tylko wejdę do domu. - oznajmiła, a ja wreszcie się odsunęłam, patrząc na nią.

-Coś się stało? - mruknęłam, marszcząc brwi. Skinęła głową, a moje nogi były jak z waty.

-Spokojnie, to dobra wiadomość. - uśmiechnęła się, na co odetchnęłam z ulgą. Dźgnęłam ją w żebro, zachęcając, by mówiła. -Jestem w ciąży. - wyszeptała do mojego ucha, a ja pisnęłam. 

-O, mój Boże, poważne? - złapałam ją za ramiona, przyglądając jej się uważnie. Potrząsnęła głową. 

-4 tydzień. - oznajmiła z zadowoleniem, a iskierki szczęścia tańczyły w jej oczach. -Ale teraz nie gadajmy o tym. Gdzie Darcy? - zapytała od razu. Zachichotałam. Moja córka jest sławna. Daria ruszyła w stronę Liam'a, a ja podążyłam za nią. 

-Byłaś już u rodziców? - zapytał Louis, kiedy weszliśmy do salonu. Usiadłam na jednym z foteli i pokręciłam głową, patrząc na siedzącą na kolanach Darii Darcy. Dziewczynka uśmiechała się cały czas.

-Na razie tylko wy wiecie, że wróciliśmy. - odezwał się Liam, łapiąc do ręki piwo, które przyniosła Eleanor. 

-Serio? To zaszczyt. - powiedział z sarkazmem, na co przewróciłam oczami. -Musimy potem pogadać. - tym razem zwrócił się do Liam'a, a ja już wiedziałam, że coś ukrywają. I na prawdę, nie podobało mi się to.

Gotowa, by podsłuchiwać o czym szepcząc, przysunęłam się trochę bliżej nich, udając, że sięgam po ciastko. Niestety, zanim zdążyli coś powiedzieć, do salonu weszła El z małą Carrie na rękach. 

-Jeju... - zagruchałam, natychmiastowo się podnosząc. Brunetka uśmiechnęła się, podając mi dziewczynkę, kropla w krople podobną do Lou.

~*~

Odetchnęłam, wysiadając z samochodu. W kilku pokojach w domu moich rodziców paliło się światło, więc zgadywałam, że są obecni. Tak więc, niczego nie przedłużając, złapałam rączkę mojej córki i razem z Liam'em, ruszyliśmy w kierunku drzwi. Liam pocałował mnie krótko, dodając otuchy, ale on był najbardziej zestresowany. W końcu, rodzice nie wiedzą, że znów jesteśmy razem.

Nacisnęłam na dzwonek, oddychając szybko. Przyznam szczerze, że bałam się ich reakcji, jak cholera. 

Po kilku sekundach usłyszeliśmy czyjeś kroki i przekręcany zamek. I w momencie, kiedy nabrałam do ust powietrza, drzwi otworzyła mi wysoka, śliczna blondynka. Popatrzyła na mnie ze zdziwieniem, lecz po chwili na jej ustach wymalował się uśmiech.

-Cześć, Perrie. - mruknęłam, owijając ramiona wokół niej. Przytuliła mnie lekko. -Nie poznałaś mnie? - spytałam. Dziewczyna zaśmiała się chicho i kręcąc głową, wpuściła nas do środka. 

-Cody'iego nie ma. - oznajmiła od razu, co trochę mnie rozczarowało. I kiedy gotowa byłam spytać, gdzie jest, usłyszałam skrzypnięcie kanapy, a zaraz po tym kroki.

-Wydaje mi się, czy słyszałem... - cholera. Mój tato stanął w drzwiach salonu, w ręku trzymając gazetę. Jego oczy przybrały rozmiar pięciozłotówek, a usta się otworzyły. Patrzył na mnie, na Liam'a, na Darcy i tak na zmianę. Zdjął okulary z nosa i przecierając oczy, założył z powrotem.

-Channel... - odezwał się, a ja bez namysłu przylgnęłam do niego, czując pieczenie pod powiekami. Objął mnie mocno, tuląc do siebie. Całując mnie w głowę, zatrzymał wzrok na kimś za mną. -Co on tutaj robi? - spytał z nutką goryczy w głosie, a ja już wiedziałam o kogo chodzi.

-Wysłuchasz nas? - mruknęłam, patrząc na niego z nadzieją. Zmierzył Liam'a ostrym spojrzeniem, dzięki czemu tamten przełknął głośno ślinę. 

-Tak. - tato odpowiedział w końcu, a potem ukucnął, otwierając ramiona. Darcy podeszła do niego, a on przytulił ją do siebie. -Cześć, aniołku. - uśmiechnął się, kiedy dziewczynka pocałowała go w policzek. -Chodźcie. - mruknął, prowadząc nas do salonu. Złapałam dłoń Liam'a, a on uścisnął ją, dodając mi odwagi.

Weszliśmy do pomieszczenia, a Perrie za nami. 

-Gdzie mama? - zapytałam, a tata usiadł na kanapie, z Darcy na kolanach. Popatrzył na mnie i szybko wskazał głową na pierwsze piętro. Zostawiając Li'ego i Darcy wraz z moim tatą, szybko wspięłam się po schodach, kierując się do sypialni rodziców. Mama leżała na łóżku, czytając książkę. Zapukałam, a kiedy podniosła głowę, otwarła szeroko oczy. -Cześć, mamo. - mruknęłam, wchodząc do pomieszczenia. Kobieta stanęła na równe nogi i podchodząc do mnie, mocno mnie przytuliła.
-Powiedz, że wróciłaś już na stałe. - wyszeptała błagalnie, a łzy pociekły po jej policzkach.
-Na stałe. - potwierdziłam, uśmiechając się do niej blado. - I, mamo, ja i Liam jesteśmy razem. - zdecydowałam się powiedzieć. Rodzicielka patrzyła na mnie przez chwilę.
-Jesteś tego pewna, Channel? Po tym, co zrobił... -
-Mamo, kocham go. Kocham jego i Darcy najbardziej na świecie. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie bez niego życia. - mówiłam, a gula formowała się w moim gardle. Kobieta uśmiechnęła się lekko. -Darcy go zaakceptowała. Gdybyś widziała ich razem... Jej uśmiech... Jego iskierki w oczach...
-Rozumiem, kochanie. - mama przytaknęła, tuląc mnie znowu. -Więc, chodźmy. Chcę zobaczyć swoją wnuczkę. - klasnęła w dłonie zadowolona, a mój zły humor się ulotnił.

~*~

 Muzyka.

-Cóż, nie było tak źle, prawda? - zapytałam, bawiąc się palcami swojej ręki. Jechaliśmy właśnie z powrotem do domu Louis'a. Darcy spała smacznie na fotelu z tyłu samochodu, a ja w końcu oddychałam z ulgą.

-Nie, pomijając fakt, że twój tata patrzył na mnie, jakby chciał mnie zabić. - stwierdził z grymasem na twarzy.

-Przesadzasz. - zaśmiałam się cicho. I znowu nastała cisza, ale była ona komfortowa. Brunet zakrył moją dłoń swoją wielką, kciukiem rysując kółeczka na moim udzie.

-Nel... - zaczął cicho, sprawiając, że odwróciłam wzrok od szyby, kierując go na niego. 

-No? - mruknęłam, pocierając jego rękę. Westchnął, jakby to, co ma powiedzieć, sprawiało mu ból. 

-Pomyślałem, że... pomyślałem, że fajnie by było, gdyby moi rodzice również poznali swoją wnuczkę. - wydukał i przysięgam, moje serce na sekundę stanęło.

-Kiedy widziałeś się z nimi ostatni raz? - patrzyłam na niego, tym razem bawiąc się jego palcami.

-Nie widziałem ich od czasu, kiedy uciekłem z domu. - odpowiedział. Widok nastoletniego Liam'a, zatraconego w narkotykach stanął przed moimi oczami. 

-Nigdy mi o tym nie opowiadałeś... - stwierdziłam. Znowu westchnął i zatrzymując się na czerwonym świetle, uniósł do ust nasze dłonie, całując zewnętrzną stronę mojej.

-Nie chciałem o tym rozmawiać. Chyba, bałem się twojej reakcji. 

Jęknęłam cicho, ganiąc go wzrokiem. Czego się bał? Że go odrzucę? To śmieszne.

-Nieważne. Kiedy chciałeś do nich jechać? 

Liam szybko podrapał się po karku, po czym ukazało się zielone światło i ruszył z powrotem.

-Możemy... jutro. - odparł krótko. Przygryzłam dolną wargę.

-Okej. Więc, jutro. 

Zatrzymując samochód na podjeździe, Liam wysiadł z niego po cichu, po czym podszedł od strony pasażera, otwierając dla mnie drzwi. Kiedy wysiadłam, on już trzymał na rękach naszą córkę i cmokając mnie w usta, ruszył w kierunku domu. 

-Otwórz. - polecił cicho, a ja nacisnęłam na klamkę, otwierając drzwi wejściowe. Telewizor w salonie był włączony, a na kanapie leżeli Daria i Harry. Uśmiechali się do siebie, a brunet obdarowywał dziewczynę pocałunkami. Uniosłam kąciki ust i ruszyłam powoli schodami do góry. 

Nasz stary pokój stał w takim stanie, w jakim go zostawiłam. Był... pusty. Jedynie nasze walizki zajmowały trochę miejsca.

Liam ułożył Darcy na łóżku, całując jej czoło. I kiedy gotowa byłam, by zdjąć kurtkę i również się położyć, chłopak złapał moją dłoń, wyciągając mnie z powrotem na korytarz. 

-Co ty robisz? - zapytałam, zdziwiona jego zachowaniem. Uśmiechnął się tylko, całując mnie krótko.

Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, kierował nas z powrotem na dół. Poszedł na chwilę do pomieszczenia, w którym znajdowali się Daria i Harry, informując ich, że nasza córka śpi na górze. Obiecali się nią zaopiekować. 

-Gdzie jedziemy? - pytałam, totalnie zdziwiona. Chłopak tylko chichotał pod nosem, nic nie mówiąc. Usadowił mnie na miejscu pasażera, po czym szybko usiadł za kierownicą i jechał w kierunku centrum miasta.

Podczas drogi cały czas wypytywałam go, o co chodzi, ale ignorował mnie, co było strasznie irytujące. 

Po jakichś 20 minutach zatrzymał się przed jedną z restauracji. 

-Dlaczego nie powiedziałeś? Ubrałabym się jakoś ładniej! - warknęłam na niego, kiedy pomógł wysiąść mi z czarnego Audi. 

-Wyglądasz pięknie. - cmoknął moją skroń i łapiąc mnie za rękę, pokierował nas do środka budynku. -Payne. - podał swoje nazwisko, do stojącego za ladą młodego chłopaka. Ten przeszukał swój notes i już po chwili prowadził nas do jednego ze stolików. 

-Liam, o co chodzi? - zapytałam znowu, siedząc na krześle. Brunet popatrzył na mnie w końcu. 

-Czy musi o coś chodzić? Chciałem po prostu zabrać cię na kolację. - uśmiechnął się. Jęknęłam, ubolewając, że nie mam bardziej eleganckiego stroju. 

Kurczak, którego zamówiłam smakował niesamowicie. Liam przyglądał mi się cały czas, co trochę mnie krępowało, jednak nie odzywałam się. 

-Kocham cię, wiesz o tym, prawda? - chłopak zapytał nagle, patrząc prosto w moje oczy.

-Wiem, ale czemu... -

-Wiesz, że to, co stało się 4 lata temu się nie powtórzy, tak? Obiecałem ci to. - mówił. Otworzyłam usta, by zapytać, o co do cholery chodzi, jednak on uprzedził mnie, wstając z krzesła i klękając przede mną na jedno kolano. Rozmowy w restauracji ucichły i uwaga wszystkich skupiła się na nas.

-Liam... - 

-Chanel, pamiętasz, jak się poznaliśmy, prawda? - zaczął, przerywając mi i wyjmując z kieszeni dżinsowej kurtki, czerwone pudełeczko. -Mimo, że zachowałem się wtedy, jak największy fiut, musiałem cię zdobyć. I kiedy pierwszy raz cię pocałowałem, już wiedziałem, że odegrasz w moim życiu cholernie ważną rolę. - ciągnął, patrząc na mnie z dołu. -Te 4 lata rozłąki udowodniły mi, jak wielka jest ta rola. Jak bardzo jesteś mi potrzebna, bym mógł normalnie funkcjonować. A teraz, kiedy znów mam ciebie i Darcy, wiem, że nie chcę drugi raz popełniać tego błędu. I tylko wy możecie mi w tym pomóc... utrzymać mnie przy zdrowych zmysłach. Więc... - sapnął, przenosząc swój wzrok na czerwone serce w jego ręku. Otworzył je powoli, a moim oczom ukazał się przepiękny pierścionek z niemałym brylantem. -Więc czy uczynisz mnie najszczęśliwszym facetem na ziemi i wyjdziesz za mnie? - spytał, a w jego tęczówkach majaczyły strach i obawa. Szkarłatna łza popłynęła po moim policzku, a uśmiech leniwie wpełzł na twarz. Zdałam sobie sprawę, że już kiedyś gdzieś słyszałam te słowa...

-T-tak. - odparłam trzęsącym się głosem. 

-Tak? - Liam zapytał, nie dowierzając.

-Tak. - powtórzyłam i wtedy szybko wsunął pierścionek na mój palec, po czym stanął na nogi, łapiąc mnie w pasie i przytulając do siebie. Głośne oklaski i gwizdy słychać było w całym pomieszczeniu, a ja byłam najszczęśliwszą kobietą na ziemi. 

~*~

Jadąc do domu, Liam trzymał mnie za rękę. Oglądałam pierścionek z zafascynowaniem, czując radość, której nie zaznałam nigdy wcześniej. I właśnie wtedy, przypomniałam sobie, gdzie słyszałam te słowa. W moim śnie. To mi się śniło.

Pocałowałam bruneta w policzek, a kiedy on chciał odwrócić głowę i pocałować mnie w usta, telefon zaczął wibrować na desce rozdzielczej. Przeklinając pod nosem, Liam złapał urządzenie między palce, odbierając.

-No, co tam?

Patrzyłam na niego wyczekująco. Moje serce stanęło, a żołądek podszedł do gardła, widząc, jak Liam blednie. Szarpnęłam za jego rękę, ale ani drgnął. Coraz bardziej się niecierpliwiąc, warknęłam na niego.

-Co się stało?! 

Chłopak przełknął głośno ślinę i odwracając głowę w moją stronę, wymamrotał :

-Mieliśmy włamanie. Porwali Darię i Darcy.

----------------

Cześć! 

Szybko jestem, nie? :D

Okej, dobra, nie zabijajcie, ok?

Proszę, bo się nie dowiecie, co dalej.

Jak myślicie, kto porwał naszą księżniczkę?

Odpowiadajcie w komentarzach ;3

Dzięki za wyrozumiałość i słodkie komentarze pod ostatnim rozdziałem. 

Jesteście askdjbsaldknsakldasamdbsadsadn ♥

Dzisiaj nie będę się zbytnio rozpisywać. 

Powiem tylko, że czekam na wasze opinie.

Mam nadzieję, że się podobało.

Do następnego, misie.

Ilysm! x

@awmyhazz