Poznajcie Harry'ego.

Dedykacja - @fuckedus.

Misiek, wiem, że jeszcze 4 dni, ale potem nie będę miała kiedy dodać.

Więc, życzę Ci wszystkiego najlepszego z okazji słodkich, 15 urodzin.

Dziękuję za te 10 miesięcy, podczas których znosiłaś wszystkie moje humorki. 

Kocham cię mała i mam nadzieję, że kiedyś będę mogła powiedzieć ci to prosto w oczy.

A teraz, coś, na co długo czekasz.

Mam nadzieję, że Ci się spodoba.

Music.

~*~

-Kiedy się poznaliśmy, był słodki. Na prawdę słodki. I nie ukrywajmy, oczarował mnie od razu. Jednak najpierw w oczy rzucił mi się szmaragdowy kolor jego tęczówek. Był... taki inny. Był... piękny, jedyny w swoim rodzaju. - mówiłam, a na moich ustach mimowolnie malował się uśmiech. - Na drugim planie znalazły się wgłębienia w jego policzkach. Te cudowne dołeczki, które dodawały mu uroku. Ach, no i te włosy. Burza sterczących we wszystkie strony czekoladowych loków. Był wyjątkowy. Już wtedy to wiedziałam. - zatrzymałam się na chwile, a po sekundzie poczułam, jak moje serce pęka. Znowu. - Jednak to była tylko maska. Ten uśmiech. I... i te oczy... Pod tym wszystkim ukrywał się potwór. - wyjąkałam, a gula formowała się w moim gardle. Psycholog wpatrywał się we mnie, zaskoczony tak szybką zmianą nastroju.
-Rozumiem. - mężczyzna odchrząknął, poprawiając się w fotelu. - Co takiego zrobił, co utwierdziło cię w tym przekonaniu? - zapytał, a ja spojrzałam na niego.
-On... on... on mnie uderzył. Kilkakrotnie. - mój głos robił się coraz cichszy. -On... on był pijany i... ja wiedziałam, jak to się skończy, ale ja... on... kocham go tak bardzo. - wraz z wypowiedzeniem ostatnich slow, tama pękła kolejny raz w ciągu kilku dni. Słone łzy pociekły po policzkach, ukazując tak wielką słabość.

~*~

Siedzę na parapecie, czekając na Harry'ego. Znowu to zrobił. Znowu wyszedł i nie wraca. I mimo, że jest dopiero ósma wieczorem, ja trzęsę się, jak galaretka w obawie, że wpakuje się w jakieś gówno.
Mimo tego, co mi zrobił, mimo tego, jak mnie traktował, kocham go ponad wszystko. Wiem, co robił kilka lat wcześniej. Wiem, jakie przestępstwa popełnił i ile ich było. Znam jego przeszłość. Każdy sekret. Wiem o nim wszystko i to nie zmienia moich uczuć, ponieważ kocham go na prawdę. Darzę tego chłopaka prawdziwą miłością i jedyne, czego oczekuje w zamian, to to samo.
-Kurwa, zawsze stoją tu te jebane szpilki. - słyszę ciche bełkotanie za plecami i przyznaje sama przed sobą, że boje się spojrzeć w tamtym kierunku. Jednak, kiedy drzwi trzaskają z piekielną siłą, odwracam się i widzę wysokiego mężczyznę. Mojego mężczyznę. Jest lekko zgarbiony i chwiejnym krokiem rusza do przodu. Po sekundzie podnosi głowę, a na jego ustach maluje się uśmiech, którego tak bardzo nienawidzę. -Daria, kochanie, dlaczego nie spisz? - śmieje się, ignorując łzy w moich oczach. Przełykam ślinę, słysząc go blisko siebie. Zbyt blisko.
-Harry... - zaczynam, jednak nie dane mi skończyć. Czuję silny uścisk na nadgarstku, dzięki czemu syczę cicho.
-Zadałem pytanie. - warczy i łapiąc mój podbródek, zmusza, bym na niego spojrzała.
-Czekałam na ciebie. - jąkam się, po czym zaciskam powieki, pewna, że nie zawaha się mnie uderzyć. Moje przypuszczenia się sprawdzają i już po chwili męska dłoń ląduje na moim policzku z głośnym plaskiem, a ja upadam na podłogę, skamląc.
-Po jakiego chuja, co?! - krzyczy, schylając się do mojego poziomu. -Jak widzisz, jestem dużym chłopcem i sam umiem o siebie zadbać. - kpi ze mnie. A ja leżę w tej samej pozycji, czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Gotowa jestem na kolejne ciosy, jednak ku mojemu zdziwieniu nic takiego nie ma miejsca. Otwieram więc oczy i widzę, jak Harry stoi w tym samym miejscu, patrząc na mnie. Z moich oczu płynął łzy, a w jego widzę przebłyski szmaragdu. Wraca do mnie.
Powoli wstaje, ostrożnie go obserwując. Mój policzek piecze, jednak ignoruje to.
-Harry... - podejmuję kolejna próbę, ale znowu zostaje uciszona. Podnosi rękę, a ja kulę się lekko. I wtedy coś chyba do niego dociera. Ręka zatrzymuje się w powietrzu, po czym opada wzdłuż ciała. W duchu oddycham z ulgą, ale wiem, że to nie koniec. -Ja... -
-Zamknij się. - rozkazuje, po czym odwraca się na pięcie, z zamiarem opuszczenia pomieszczenia.
-Pozwól mi... -
-Powiedziałem, zamknij się! - i znowu. Tyle, że tym razem upadam twarzą na schody, a mój brzuch uderza o ich kant. Krzyk opuszcza moje usta, a ból rozlewa się po całym ciele. To była granica. Granica, którą właśnie przekroczył.
Kiedy Harry zdaje sobie sprawę z tego, co zrobił, ja patrze na niego załzawionymi oczyma. I nie mija 5 sekund, a ja stoję przy drzwiach, ubrana w kurtkę i gotowa do wyjścia. Robi krok w moją stronę.
-Daria, ja... - zaczyna, ale tym razem to jemu nie dane jest skończyć. Otwieram drzwi, szybko opuszczając dom, po czym ruszam biegiem w kierunku domu Channel. -Daria! - słyszę za sobą jego krzyk. Głośny szloch przedziera się przez moje usta i biegnę ile sił w nogach. Moje płuca palą z powodu braku tlenu, ale nie przejmuje się. Nie mam ochoty go widzieć. Nie chce, żeby mnie dotykał. I kiedy jestem ulicę od domu przyjaciółki, czuję, jak silne ramiona owijają się w moim pasie.
-Puść! Puść mnie! - krzyczę, bijąc go swoimi pięściami.
-Porozmawiaj ze mną! - żąda, mocno mnie trzymając.
-Nie! Zostaw! - wiercę się, płacząc i skamląc. Harry jednak ma to głęboko gdzieś i rusza w kierunku naszego mieszkania. -Przegiąłeś, rozumiesz?! Zniosę rękę na policzku, ale nie to, że prawie mnie zabiłeś! - warczę, ukazując swoje drugie "ja".
-Ty mnie sprowokowałaś! - oznajmia  i stawia mnie nagle na przeciw siebie.
-Gówno prawda! Ty jesteś zwykłym dupkiem, mającym gdzieś mnie i... - zacinam się, przypominając sobie bardzo istotną rzecz.
-I? - unosi brew, a jego ton jest spokojniejszy. Ze złością ocieram policzki i znów odchodzę. A on idzie za mną i po chwili znów łapie mnie w pasie.
-Nieważne. - mruczę próbując go odepchnąć, a kolejne łzy wypływają spod moich powiek. Nie powiem mu. Nie.
-Powiedz mi. - nalega, łapiąc moje dłonie, które szybko wyrywam. Walczę z samą sobą, a potem zdaję sobie sprawę, że to może być jego słaby punkt.
-Ja... - zacinam się i biorąc głęboki wdech, postanawiam mu powiedzieć. -Jestem w ciąży. - szepczę, spuszczając głowę. A kiedy nie słyszę odpowiedzi, ocieram policzki i idę w stronę domu Nel.
-Ty, co? - pyta, kiedy jestem kilka kroków dalej. Zatrzymuję się, jednak nie odwracam.
-Będziesz ojcem. - powtarzam. -I dlatego tak bardzo zabolało mnie to, co zrobiłeś. - dodaję.
-Będę ojcem. - mówi pod nosem i zaledwie po sekundzie zjawia się przede mną, łapie w pasie i unosi do góry, okręcając się wokół własnej osi. Zszokowana, łapię się jego ramion. -Przepraszam. - sapie. - Przepraszam. - stawia mnie na ziemi i klękając przede mną, całuje mój brzuch. -Przepraszam, tak bardzo przepraszam. - szept przechodzi w... szloch. Patrze na niego skonsternowana i cholernie zdezorientowana. Wygląda na to, że alkohol wyparował z jego organizmu.
-Harry... - próbuję się odsunąć, jednak na marne.
-Nie, posłuchaj. - prosi, podnosząc wzrok. Szmaragdowe oczy są zaszklone, a jakaś część mojego serca odłamuje się od reszty i spada. -Wiem, że jestem kutasem. - przytakuję. -Ziem, że źle cię traktowałem i nadal nie mogę uwierzyć, że wciąż tu jesteś, ale... k-kocham cie... - jąka się. Kocha mnie. Kocha. - powtarzam w myślach. Nie słyszałam tego od kilku miesięcy. -Ja... pójdę na terapie. Pójdę do ośrodka. Będę się leczył. Zmienię się, przysięgam, ale nie zostawiaj mnie, skarbie, proszę. Bez ciebie nie ma mnie. Jesteś moim sercem - o ile je mam. - wyznaje, sprawiając, ze cały ten ból, którego przysporzył mi kwadrans wcześniej znika. -Błagam cię... - płacze, a wtedy i ja upadam na kolana, łapiąc w dłonie jego twarz. Całuję go szybko, kciukami ocierając łzy.
-Nie lubię, kiedy płaczesz. - szepczę, a on uśmiecha się blado. Odgarniam loki z jego czoła i patrząc głęboko w zielone oczy, mówię : -Powiedz, że nigdy więcej mnie nie skrzywdzisz.
-Przysięgam, Daria, przysięgam. - łapie moje dłonie i całuje obie. A ja stwierdzam, że tyle mi wystarczy.
-Moje dziecko potrzebuje ojca i wierzę, że będziesz dla niego najlepszym pod słońcem. - uśmiecham się. Harry przytula mnie mocno, wtulając twarz w moje włosy, a ja łapie tył jego szyi, dziękując Bogu, że ten cudowny mężczyzna pojawił się w moim życiu.

------------------------------------

No więc cześć po miesiącu przerwy.

Od razu mówię, że bardzo przepraszam.

Wyszło tak, że dostałam limit na internet i zajęłam się nauką, kompletnie olewając bloggera. 

Ale teraz już jestem i jako rekompensata, dodaję wam to.

Wiem, że to żaden rozdział i nie dotyczy Liam'a i Nel, ale jest to coś w rodzaju one shot'a.

Jako, że moja Daria ma urodziny za kilka dni, jest to jej prezent.

Mam nadzieję, że Wam również się spodoba.

Obiecuję, że rozdział pojawi się w przyszłym tygodniu. 

Zajmę się nim, jak tylko zdam historię.

Wybaczcie taką obsuwę. 

Jest jeszcze jedna sprawa.
Rozpoczęłam pracę nad nowym opowiadaniem.
Potrzebuję tylko waszej pomocy w wybraniu głównego bohatera.
Jako, że piszę już o Liam'ie, Harry'm i Zayn'ie, zastanawiam się, kto teraz.
Niall czy Lou?
Ankieta jest po lewej stronie.
Proszę, byście zagłosowali.

To chyba tyle.

Aha, dziękuję za prawie 9 tyś wyświetleń. 

Kochani jesteście ♥

Do następnego!

Ily x

@awmyhazz