Chapter eight.

Muzyka

*Regular P.O.V*

Dni upływały, a sytuacja między Chanel, a Liam'em była coraz lepsza. I mimo, iż postanowili się nie śpieszyć, okazywali sobie nawzajem wiele miłości.
Liam nadrabiał czteroletnie zaległości, całymi dniami opiekując się Darcy. Kochał ją coraz bardziej i już kilkakrotnie obiecał samemu sobie, że nigdy nie pozwoli, by jego córka, jak i Nel były narażone na niebezpieczeństwo. Nie obchodził go fakt, że oszalał. Zrobił to już wtedy, kiedy 5 lat temu poznał tę przepiękną brunetkę. I może czasami był cholernym dupkiem, ale kochał ją najbardziej na świecie.
Chanel za to pracowała tak ciężko, że kiedy wracała do domu, padała tylko na łóżko i odpływała, ale to dlatego, że firma Justin'a zaczęła nabierać obrotów. Coraz więcej sławnych gwiazd pojawiało się w wytwórni bruneta, prosząc, by to właśnie on i jego załoga zajęła się nagraniem płyty. I z jednej strony było to cholernie dobre, ale z drugiej... prawdziwa męka.
Praca w studio po kilkanaście godzin potrafiła wyczerpać człowieka i dowodem tego jest właśnie Nel.
Jednak kiedy już nadszedł ukochany dzień wolny, Darcy została zaprowadzona przez swojego tatę do przedszkola, a brunetka pozwoliła sobie na spanie do południa. A kiedy się obudziła, czekał na nią przepyszny obiad przygotowany przez samego Liam'a.
-Dzień... dobry. - odezwała się Nel ziewając i poczłapała do kuchni.
-Dobry. - brunet uśmiechnął się lekko, a po chwili w ramionach trzymał cały swój świat. Dziewczyna wtuliła się w ciało mężczyzny i dając ponieść się chwili, stanęła na palcach, cmokając usta Liam'a. -Wyspana? - zapytał, kiedy ta się odsunęła.
-Tak. Brakowało mi tego. - zauważyła, biorąc do ust kęs kurczaka. Zamruczała z uznaniem, delektując się smakiem. -Zawsze myślałam, że to Harry najlepiej gotuje.
-Nie doceniłaś mnie. - brunet wzruszył ramionami, siadając na przeciwko Chanel. Uśmiechał się do siebie, jak wariat, widząc z jak wielkim apetytem dziewczyna pochłania posiłek. I kiedy tak się jej przyglądał, w najmniej odpowiednim momencie postanowił zadać pytanie, które od dawna go nurtowało. -Miałaś kogoś?
Na te słowa, Nel prawie udławiła się kawałkiem kurczaka. Kaszląc, próbowała doprowadzić się do porządku.
-Co... - wciągnęła dużą dawkę cennego tlenu do płuc i mrugając, odpędziła cisnące się do oczu łzy. -Skąd przyszło ci to na myśl? - spytała, patrząc na niego, jak na wariata. Ten wzruszył jedynie ramionami, błądząc wzrokiem po podłodze.
-Nie było mnie 4 cholerne lata. - powiedział, czując obrzydzenie do samego siebie. -W ciągu tak długiego okresu czasu mogłaś kogoś mieć.
Chanel nie wiedziała, co ma powiedzieć. Prawdę? Kłamstwo?
-Ja... - zaczęła, a jej ręce zaczęły się pocić. Cholera. -Ugh, bo widzisz... po tym, jak tutaj przyjechałam, Justin zaoferował mi pracę. Zgodziłam się, bo potrzebowałam tych pieniędzy. Niedługo po tym poznałam pewnego... chłopaka, który zaprosił mnie na kolację. Ale to było pierwsze i jedyne takie wyjście. - tłumaczyła się, obserwując, jak szczęka Liam'a się zaciska.
-Dlaczego? - starał się panować nad sobą i ostatkiem sił udało mu się nie warknąć.
-Bo zamiast niego, widziałam ciebie. - odparła cicho i to wystarczyło, by Liam poczuł się lepiej. Po prostu podszedł do niej i najzwyczajniej w świecie przytulił ją do siebie.

~*~

Szli, trzymając się za ręce. Co kilka sekund obdarowywali się uśmiechami lub niewinnymi pocałunkami. Miłością biło od nich na kilometr i każdy mijający ich człowiek to widział. 

Liam objął Chanel ramieniem, a dziewczyna splotła ich palce. Czuli się cudownie, tak jak dawniej. Byli tylko oni. Nikt więcej.
-Tęskniłem za tym. - brunet odezwał się w końcu, przerywając ciszę. Nel spojrzała na niego i całując jego usta, kolejny raz udowodniła mu, że to ona jest tą odpowiednią kobietą.
Payne niedawno sam zastanawiał się, dlaczego ona tak bardzo jest mu potrzebna. I odkrył, że żadna wcześniej nie całowała go tak, jak Chanel. Żadna nie potrafiła wywołać u niego tak mieszanych uczuć. Żadna nie patrzyła na niego w taki sposób. Żadna nie kochała go tak bardzo i żadna nie umiała sprawić, by i on pokochał. Żadna nie była nią.

*Liam's P.O.V*

Przekraczając bramę przedszkola, Chanel nie puściła mojej ręki. Rozglądała się, wzrokiem szukając Darcy. I kiedy nigdzie jej nie było, pośpiesznie ruszyła do przodu.
-Gdzie jest Darcy? - zapytała tej samej opiekunki, z którą rozmawiałem rano. Dziewczyna rozejrzała się, zakłopotana i lekko... wystraszona?
-Przed chwilą tutaj była. - wskazała ręką na piaskownicę. Nel westchnęła, a jej ciało przeszył dreszcz.
-Spokojnie. - odezwałem się. -Poszukaj jej tutaj, a ja pójdę do środka. - nakazałem i całując ją w czoło, pchnąłem drzwi budynku. Przekroczyłem próg, robiąc kilka kroków. Rozglądając się, starałem się być cicho. -Darcy? - zawołałem od razu, idąc powoli. Nic. Głucha cisza. -Dracy? - znowu nic.
Przyznam, że sam zacząłem się bać. Ale skoro opiekunka widziała ją kilka minut wcześniej? Przecież nie mogli jej porwać, do chuja pana.
-Darcy?! - krzyknąłem, lekko poddenerwowany. Robiłem coraz większe kroki i szedłem coraz szybciej. -Dracy, wyjdź, proszę. - mówiłem, wchodząc do jednej z sal. -To ja, tatuś.
-Tato. - usłyszałem za sobą cichutki szloch. Odwróciłem się szybko, dostrzegając moją córkę. Siedziała w kącie, a jej policzki mokre były od łez.
-Boże, co się stało? - zapytałem, podchodząc do Darcy i uklęknąłem przed nią. Dziewczynka wydęła dolną wargę, która drżała niebezpiecznie i już po chwili kolejne łzy wypłynęły z jej oczu.
-Boję się. - powiedziała cichutko, pociągając noskiem. Zmarszczyłem brwi.
-Czego się boisz? - mruknąłem, uważnie jej się przyglądając. Niezdarnie otarła buzię, po czym stanęła na swoich króciutkich nóżkach.
-Że znikniesz. - odparła i dziwiąc mnie niezmiernie, wpadła w moje objęcia. -Nie odchodź, tatusiu... - zapłakała błagalnie, a moje serce pękło.
-Nigdzie się nie wybieram, Aniołku. - zapewniłem ją, tuląc do siebie. -Skąd pomysł, że cię zostawię, hm? - spojrzałem na moją córeczkę.
-Moja koleżanka mi powiedziała, że jej tatuś też na chwilkę z nią był, a potem odszedł...i...i... ja nie chcę, żebyś ty odszedł. - mamrotała, oddychając szybko.
-Cśś, Darcy, jestem tu. - powiedziałem, zakładając pasemko jej włosów za ucho i uśmiechając się lekko. -Jestem tu, skarbie. - powtórzyłem, a on objęła mnie i wtuliła się mocno. Cichutki szloch wciąż opuszczał jej usta. -Cśś... - mruczałem i biorąc ją na ręce, ruszyłem na dwór.
Kopnąłem drzwi, a ciepły podmuch wiatru uderzył w nas. Rozglądnąłem się, wzrokiem szukając Chanel i zobaczyłem ją chodzącą pośród jakichś krzaków. Trzęsła się i płakała.
-Uciekłaś nam i popatrz, jak mamusia się martwi. - powiedziałem do Darcy, która, wciąż mnie trzymając, odwróciła głowę, patrząc na Nel. I w tym samym czasie, brunetka nas zauważyła. Biegiem ruszyła w naszą stronę, a jedną dłoń przyłożyła do ust.
-Darcy... - wyszeptała bezgłośnie, a kiedy już znalazła się obok, szybko zabrała ode mnie córkę, tuląc ją do siebie mocno. -Nigdy więcej tak nie rób. - błagała, a łzy płynęły po jej policzkach.
-Przepraszam. - dziewczynka powiedziała nieskładnie i zerknęła na mnie. -Przepraszam. - powtórzyła, a ja jedynie posłałem jej słaby uśmiech i przytuliłem obie, kolejny raz zdając sobie sprawę, jak wiele dla mnie znaczą.

~*~

Wieczór nadszedł szybko. Zdecydowanie za szybko. I mimo, iż dzień był pełen wrażeń i emocji, nie chciałem, by się kończył. 

To wszystko było dla mnie nowe. Mała Darcy bawiąca się na dywanie, lub fakt, że właśnie przytulam Chanel. W dalszym ciągu nie mogłem pojąć, że jestem z nimi. Że Nel mi wybaczyła. 

-Tak bardzo cię kocham. - powiedziałem kolejny już raz, całując jej czoło. Dziewczyna jedynie mocniej się we mnie wtuliła. 

-Ja ciebie też. Bardzo. - szeptała, całując moją klatkę piersiową. -Zostaniesz dzisiaj? - spytała, zerkając na mnie. 

-Na noc? Myślałem, że... -

-Wiem, ale... proszę, po prostu zostań. - westchnęła, zamykając oczy. Uśmiechnąłem się, w duchu skacząc z radości.
-Okej. - mruknąłem, przenosząc wzrok na ziewającą Darcy. -Co tam, Aniołku? - odezwałem się, kiedy na mnie spojrzała.
-Spać. - ziewnęła znowu. Chanel zachichotała i z wielką niechęcią odsunęła się, wstając z kanapy. Mała poczłapała w moją stronę. -Dobranoc. - uśmiechnęła się, całując mój policzek.
-Słodkich snów, kochanie. - powiedziałem, przytulając ją lekko. Chwilę później złapała Chanel za rękę i razem powędrowały w kierunku łazienki. 

Czekając na Nel, oglądałem zdjęcia Justin'a i Seleny, porozstawiane na szafkach i właśnie wtedy odezwał się mój telefon. Marszcząc brwi, wygrzebałem go z kieszeni spodni.
-Halo? - wychrypiałem.
-Liam? - usłyszałem głos Louis'a.
-Nie, Święty Mikołaj. - wywróciłem oczami.
-Kurwa, nie rób sobie jaj. - ryknął, a ja już wiedziałem, że coś nie gra.
-Co jest? - spytałem, a moja szczęka mimowolnie się zacisnęła.
-On wrócił, stary. - oznajmił, mrożąc krew w moich żyłach.
-Kto wrócił?
-Dylan. Dylan Brown wrócił. - tłumaczył, a ja zesztywniałem.
-Jak to możliwe? - syknąłem i z wrażenia usiadłem na kanapie.
-Spieprzył z więzienia. Od rana głośno o tym w telewizji. I coś mi mówi, że niedługo pojawi się w Londynie. 
-Ja pierdole... - zakląłem, dłonią przejeżdżając po twarzy.
-Liam, on prędzej czy później zorientuje się, że ciebie tu nie ma i zacznie cię szukać, a dobrze wiesz, że jego ludzie są nieobliczalni. - zatrzymał się na chwilę. -Stary, musisz je chronić. 
-Wiem, kurwa, wiem. - jęknąłem. -Ja chciałem po prostu normalnego życia? Czy aż tak zajebiście wiele wymagam?
-Twoje życie nigdy nie będzie normalne. Wjebałeś się w to gówno na całe życie. 
-Pieprzenie. - prychnąłem. -Zapewnię im normalny dom. Obiecałem to sobie i nie mogę tego spierdolić. - mówiłem, zaciskając pięści.
-Oby. - Louis westchnął. -Stary, damy radę. Siedzimy w tym razem. - przypomniał, po czym mlasnął językiem. -Jutro mamy samolot. Niall i ja będziemy w nowym Jorku wieczorem. 
-Dzięki, Lou.
-Nie ma sprawy. Trzymaj się i do jutra. - powiedział i już po chwili słyszałem charakterystyczny dźwięk, oznajmiający koniec połączenia. I kiedy chowałem telefon do kieszeni, moje oczy napotkały Chanel.
-Rozmawiałeś z Louis'em. - stwierdziła, robiąc krok do przodu. -O co chodzi? - popatrzyła na mnie przestraszonym wzrokiem.
-O nic. - uśmiechnąłem się blado. -Przylatują jutro z Niall'em.
-Po co? - zmarszczyła brwi.
-To nie istotne. - machnąłem ręką. -Chodź, położymy się. - poprosiłem.
-Powiedz mi. - naciskała, zakładając ręce na piersi.
-To nic ważnego, na prawdę. Chcą odwiedzić Darcy. - kłamałem. Nie mogłem jej powiedzieć. Nie teraz.
-Okej. - westchnęła cichutko i łapiąc moją dłoń, pociągnęła w stronę sypialni. A ja dziękowałem Bogu, że odpuściła. Bałem się tylko, żeby ona nie spotkała go jako pierwsza.

------------------------

Cześć, siemaneczko i w ogóle! ♥

Witam Was sielankowym rozdziałem, ale nie do końca. 

Ok O.o

Tak, ja wiem, że mnie zabijecie, ale błagam, nie skreślajcie mnie całkiem. 

I powiem Wam od razu, że w następnym rozdziale będzie dla Was niespodzianka. ;3

Teraz, jak pewnie zauważyliście, jest inna bohaterka.

No, zmieniłam na Emily, co już dawno planowałam.

Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe.

A ty jest Emily : 

Kolejnego rozdziału spodziewajcie się pod koniec przyszłego tygodnia. 

Mam nadzieję, że się podobało i liczę na szczere opinie. :)

Do następnego!

Ilysm ♥

@awmyhazz