Chapter four.

MUZYKA

*Regular P.O.V* 

Chanel siedziała, jak na szpilkach, wyczekując wiadomości od przyjaciela. Cholernym kłamstwem byłoby stwierdzenie, że się nie bała. Strach wypełniał każdą jej komórkę, przyprawiając o gęsią skórkę.
Drżącymi palcami, kolejny już raz przesunęła po ekranie, sprawdzając, czy aby na pewno Harry nie próbował się z nią skontaktować. I spotkała się z rozczarowaniem. Znowu.
I wtedy, w najmniej odpowiednim momencie, krzyk małej Darcy sprawił, że Chanel zapłakała cicho. Miała dosyć. Nie swojej córki, nie życia, ale sytuacji, w której się znajdowała. I pierwszy raz zaczęła żałować, że wyjechała.
Westchnęła ocierając mokre policzki i ruszyła w kierunku pokoju małej.
-Co jest, Skarbie? - spytała, widząc zapłakaną córkę. Darcy pociągnęła noskiem i wstając, podeszła chwiejnie do mamy.
-Gdzie tatuś? - wydukała, a serce Chanel stanęło. Kucnęła, uśmiechając się blado.
-Czemu pytasz?- mruknęła, łapiąc dziewczynkę pod pachami i unosząc ją do góry.
-Bo... bo inni mają tatusiów, a ja nie. - powiedziała, lekko przekręcając słowa, ale mimo to, blondynka zrozumiała. Poczuła ukłucie w klatce piersiowej i kiedy miała już coś odpowiedzieć, donośny dzwonek rozbrzmiał w całym domu, by chwilę później przerodzić się w walenie pięścią. A ironią losu było to, że Selena i Justin byli w pracy.
-Zostań tutaj, dobrze? - szepnęła Chanel, kładąc Darcy na łóżku. Mała kiwnęła głową, kiedy kolejny huk wdarł się do uszu blondynki.
Zamykając za sobą drzwi, dziewczyna ruszyła korytarzem, kierując się w stronę drzwi frontowych. A co, jeśli to Liam? - myślała, nerwowo przygryzając wargę.
-Chanel?! - znajomy krzyk przebił się przez drewnianą powłokę. Odetchnęła z ulgą, rozpoznając chrapliwy głos. Szybko przekręciła klucz, wpadając w objęcia Harry'ego. -Nie płacz. - nakazał, czując, jak jego koszulka powoli przemaka. Nie mogła się opanować. Bała się. Cholernie.
-G-gdzie on jest? - wydukała, odsuwając się od zielonookiego.
-Nie wiem, ale wiem, że nie ma adresu, więc to nie możliwe, żeby... -
-Co jest nie możliwe, Styles? - Chanel zamarła. Jej oddech momentalnie przyśpieszył, a serce podwoiło swoje tępo. Nie, nie, nie! - krzyczała w myślach, bojąc się podnieść wzrok. Wiedziała, że kiedy to zrobi, upadnie. Że jej serce znów pęknie, a wszystko, co dotąd udało jej się odbudować, legnie w gruzach. -Nie wiesz, gdzie jest, huh? - pisnęła, widząc jak ciało Harry'ego odbija się od ściany, a dłoń Liam'a zaciska się na jego szyi. -Dobrze wiesz, że nienawidzę, kiedy się ze mną pogrywa. - brunet syknął, zacieśniając uścisk. Twarz lokowatego poczerwieniała i wtedy Chanel odzyskała władzę nad ciałem.
-Przestań! - wrzasnęła, szarpiąc go i okładając pięściami. -Przestań, do cholery! - uderzyła najmocniej, jak potrafiła, widząc, że nie reaguje. I wtedy, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, Liam puścił Harry'ego, dzięki czemu ten osunął się po ścianie, łapczywie wdychają cenny tlen. Blondynka odsunęła się o krok, kiedy Payne wysunął dłoń w jej stronę. Pokręciła głową, przykładając do ust swoją rękę. A kiedy podniosła wzrok, oniemiała. Jednym spojrzeniem omiotła jego sylwetkę. Prawie nic się nie zmienił. Ten sam delikatny odcień tęczówek, kilkudniowy zarost, grzywka postawiona do góry. Biała koszulka przylegała do jego ciała, uwydatniając pięknie wyrzeźbione mięśnie brzucha. Czarna, skórzana kurtka opinała biceps, a zwisające spodnie dodawały "tego czegoś". I teraz nie pragnęła niczego innego, jak tego, by objął ją mocno i powiedział, że wszystko będzie dobrze.
-Chanel... - zaczął miękko, patrząc na nią z... bólem? On też czuł się źle. Kobieta, która zmieniła jego i jego życie, uciekła. Nie widział jej cztery lata, a myśl, że się go boi sprawiała, iż miał ochotę coś rozwalić.
Wypiękniała, to musiał przyznać. Jej krótko ostrzyżone blond włosy były potargane, ale to właśnie dodawało jej uroku. Cudowne zielone oczy, które teraz były zaszklone, ukazywały nienawiść i ból. Zarumienione usta drżały niebezpiecznie, a z pomiędzy nich cały czas ulatywało szlochanie.
Liam zacisnął powieki, kiedy Harry stanął obok jego... obok Chanel.
-Możemy porozmawiać? - Leeyum spytał, błagając ją wzrokiem.
-Ja pójdę do... - zaczął Harry, machając ręką, a kiedy blondynka skinęła głową, ulotnił się, zostawiają ją i Liam'a samych.
-Czego ty jeszcze chcesz? - wypaliła, mimo, iż pragnęła znaleźć się w jego objęciach. W tamtym momencie, emanowała od niej nienawiść, ale też ból. Liam westchnął cicho.
-Ja... - zaciął się, nie wiedząc, jak ubrać w słowa swoje myśli. -Ja chcę zacząć od początku.
-Że jak? - Chanel sapnęła, nie wierząc w to, co usłyszała. -Chcesz zacząć od początku? A pomyślałeś może, jak ja się czuję?! - krzyknęła, wyrzucając ręce w powietrze. -Nie było cię! Nie było wtedy, kiedy najbardziej cię potrzebowałam! Nie było przy tym, kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży! Pamiętasz, jak mówiłeś, że dziecko nie jest złym pomysłem?! - zapytała, cała się trzęsąc, jednak nie czekając na odpowiedź, kontynuowała. -Nie było cię przy porodzie i przy pierwszej kąpieli! Przy pierwszym ząbku, kroku, czy słowie! Siedziałeś za kratami, kiedy ja wypłakiwałam wszystkie łzy! Po prostu cię nie było... - dodała ciszej, czują, jak ciężar spada z jej ramion.
-Wiem. Wiem, że mnie nie było, ale zmieniłem się, okej? I dlatego tutaj jestem. Chcę odzyskać ciebie i naszą córkę. - mówił, ostrożnie do niej podchodząc. Spojrzała nieufnie w jego oczy, oddychają głęboko.
-Nie, Liam. - syknęła, uciekając od jego dotyku. -Jednym "przepraszam" nie rozwiążesz wszystkich spraw. Tu potrzeba czegoś więcej.
-Przysięgam, że odbuduję twoje zaufanie, tylko mi pozwól... - wyszeptał błagalnie. Chanel wzięła głęboki wdech, a gorąca, słona łza spłynęła po jej policzku.
-Jak mogę uwierzyć, że poradzisz sobie w roli ojca, kiedy oboje dobrze wiemy, że to nie prawda? Nie mogę pozwolić na to, by moje dziecko wychowywał przestępca. - wymruczała, a wtedy poczuła ciepłą dłoń na swojej. Znajome iskry przepłynęły przez jej ciało i widząc, że nie protestuje, Liam złapał drugą rękę Chanel i mocno trzymał.
-Skończyłem z tym. Chcę żyć normalnie. Z tobą i naszą córką. - powtórzył, patrząc z czułością w oczy dziewczyny.
-Nie wiem. - mruknęła, wypuszczają głośno powietrze. Była już zmęczona tym całym bałaganem, który potocznie nazywany był życiem. Chciała chociaż na chwilę odetchnąć. Dostać jeden dzień wolny by pomyśleć. Przeanalizować wszystko jeszcze raz.
-Pozwól mi ją chociaż zobaczyć. - poprosił. Blondynka patrzyła na niego przez chwilę, po czym skinęła głową i bez słowa ruszyła w kierunku pokoiku córeczki.
Harry leżał na łóżku razem z małą, która szarpała za włosy jedną ze swoich lalek.
-Skarbie, masz gościa. - Chanel odezwała się, uśmiechając się blado, po czym podeszła do dziewczynki i biorąc ją na ręce, ruszyła z powrotem do salonu.
Liam siedział na fotelu, pocierając swoje ręce. Oddychał głęboko, a zdenerwowanie brało nad nim górę. Kiedy usłyszał ciche, dziecięce "oj", raptownie podniósł głowę, a jego oczom ukazał się malutki szkrab, patrzący na niego z zaciekawieniem. Kąciki jego ust wygięły się ku górze, kiedy stawał na nogi. Jasnobrązowe włoski małej były zmierzwione, a oczy, które miała po mamie, biły ciepłem i miłością. Nie mógł uwierzyć, że to dzieje się na prawdę. Myślał, że to sen, dlatego zamrugał kilkakrotnie.
-A jednak... - mruknął najciszej, jak potrafił, przekonując się, że prawdą jest, iż przed nim stoi Chanel, trzymając na rękach ich córeczkę.
-To właśnie jest Darcy. - blondynka szepnęła i widząc, jak ten się waha, podeszła do niego.
-Kto to? - dziewczynka spytała cichutko. Liam zaśmiał się lekko, patrząc wyczekująco na matkę jego dziecka. Ta zaś westchnęła cicho, odgarniając kosmyk włosów Darcy za ucho.
-To twój tatuś.

-------------------------------------

Czeeeeść! :)

Wracam szybciej niż myślałam, a to tylko dlatego, że nie mogłam wytrzymać.

Cieszycie się? :D
Taniec szczęścia :

Dzieje się, co nie? :D

No, to Liam już zobaczył naszego Aniołka.

Jak myślicie?

Chanel mu wybaczy?

A może w ogóle do siebie nie wrócą?

Na wyjaśnienia jeszcze będziecie musieli trochę poczekać. :3

Jak pewnie zauważyliście, zmieniłam szablon :)
Podoba się? x

Rozdział może nie jest zbyt długi, ale mam nadzieję, że jest dobry. :)

Liczę, że mój powrót chociaż trochę Was ucieszył. x

I MACIE TU NASZEGO SEKSIAKA :

NASZĄ KSIĘŻNICZKĘ :

I NASZEGO ANIOŁKA :

Do następnego ♥

@hazzsunshine