Chapter three/Ważne.

MUZYKA

*Regular P.O.V*

Minął tydzień, odkąd Liam opuścił zakład karny. Ale nie spędził go tak, jak chciał. Szukał jej. Szukał, tak, jak obiecał. Nie odpuszczał i zaprzysiągł sobie, że nie odpuści. Nie mógł. Za bardzo ją kochał.

Brunet był właśnie w drodze do jej rodzinnego domu. Obawiał się spotkania z ojcem Chanel, dlatego nie zrobił tego wcześniej. Coś czuł, że oni wiedzą gdzie jest dziewczyna. A już na pewno Cody. 

Zaparkował samochód na podjeździe przed domem, który tak dobrze znał. Szybko wysiadł z pojazdu, trzaskając drzwiczkami. Przeczesał nerwowo swoje włosy, stając na gangu. Zwinął dłoń w pięść i zapukał w drzwi. 

-...nikogo nie zaprasza... - podniósł wzrok i jego oczom ukazała się drobna blondynka. Jej różowe usta ułożyły się w dziubek, a czoło delikatnie zmarszczyło. -Mogę ci w czymś pomóc? - spytała, kładąc dłoń na biodro. 

-Przyszedłem do Cody'iego. - mruknął z niesmakiem. Dziewczyna uniosła brwi w zdziwieniu i nie spuszczając wzroku z bruneta, odchyliła się lekko do tyłu.

-Kochanie, masz gościa! - zawołała. Stali tak kilka sekund, bo kiedy brat Chanel pojawił się przy drzwiach, natychmiast kazał blondynce wrócić do salonu. Wyszedł przed dom, zakładając ręce na piersi.

-Czego chcesz? - spytał od niechcenia. Liam wywrócił oczami.

-Mam pewną sprawę. - odparł, wbijając dłonie w kieszenie spodni. Chłopak uniósł brwi, czekając na więcej. -Szukam Chanel.

-Jeśli myślisz, że powiem ci gdzie ona jest, to grubo się mylisz. - Cody prychnął.

-Chcę tylko, żebyś mi powiedział, gdzie jej szukać. 

-Mało ci? Po tym, jak cię zamknęli, ona zniknęła i nie chce tu wracać, rozumiesz? - warczał, zaciskając pięści.

-Kurwa, chcę z nią tylko pogadać! - Liam syknął, wyrzucając ręce w powietrze. 

-Ale ona nie chce cię znać! Postanowiłeś sobie tak po prostu odejść! Zostawiłeś ją i waszą córkę! - wrzasnął, a Liam zastygł w miejscu. -Kurwa. - Cody zaklął cicho, przeczesując włosy. W tamtym momencie, policzkował się w myślach.

-N-naszą córkę? - spytał, a oczy miał jak spodki. Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. 

-Jest w Nowym Jorku. - mruknął, chociaż wiedział, że siostra zabije go własnymi rękoma. 

-W Nowym Jorku. Nowy Jork. - Liam powtarzał, wciąż zbity z tropu. Nagle, coś go oświeciło. Przecież Zayn jest w Nowym Jorku. -Dzięki. - rzucił na odchodne, po czym dosłownie wskoczył do auta i odjechał z piskiem opon. 

~*~

Brunet wbiegł do domu z szerokim uśmiechem na ustach. Dopiero w samochodzie, słowa Cody'iego dotarły do niego. "Mam córkę. Córeczkę" - powtarzał cały czas w myślach, starając ją sobie wyobrazić. 

-Louis! Eleanor! Ktokolwiek! - krzyczał na cały dom, nie zastanawiając się nawet, czy mała Carrie śpi. 

Po chwili, usłyszał głośny tupot stóp i na schodach mignęła mu sylwetka Darii. 

-Coś się stało? - spytała, stojąc w bezpiecznej od niego, odległości. Liam pokręcił głową przecząco, wciąż się uśmiechając. 

-Po prostu przekaż wszystkim, że lecę do Nowego Jorku. Teraz. Zaraz. - wymamrotał, szukając po szafkach swojego paszportu. 

-Ale... po co? - rudowłosa zadała kolejne pytanie. I gdyby nie fakt, że był w miarę dobrym humorze, pewnie warknął by na nią, że to nie jej sprawa. 

-Wiem, gdzie jest Chanel i... - zawahał się na sekundę, po czym odwrócił do dziewczyny. -Mam córkę. - mruknął, szczerząc się głupkowato. Ale Darii wcale to nie dziwiło. Ona znała całą historię. To dzięki Chanel poznała Harry'ego.
-Dobrze. - szepnęła dziewczyna, widząc, jak Liam zabiera najpotrzebniejsze rzeczy.
-Dzięki. - mruknął, po czym złapał plecak i wyszedł z domu.

*Chanel's P.O.V*

-Kochasz ciocię, prawda? - pytała Victoria, co chwilę całując Darcy. Uśmiechałam się pod nosem, widząc scenę, rozgrywającą się przede mną. Tori zawsze mi mówiła, że jak tylko wszystko wróci do normy, pomoże mi z małą. I tak było.

-Kocham! - pisnęła dziewczynka, zarzucając brunetce ręce na szyję. Pokręciłam głową i wstałam z ławki, by podejść do nich.

-Dajmy cioci odpocząć, co? Wujek będzie zły. - powiedziałam, patrząc na siostrę. Zgromiła mnie wzrokiem. 

-Zayn miał jakąś ważną sprawę do załatwienia i nie ma go w naszym mieszkaniu. - oznajmiła, wyraźnie dając mi do zrozumienia, żebym się uspokoiła. Westchnęłam.

-To ja idę po lody. - mruknęłam i ruszyłam w kierunku małej budki, na końcu uliczki. 

W połowie drogi, poczułam wibracje w kieszeni spodni. Wyjęłam komórkę i zmarszczyłam brwi, widząc na wyświetlaczu "Harry dzwoni".

-Słucham? - odebrałam z lekkim wahaniem.

-Chanel? - usłyszałam jego chrypkę. Ciężko oddychał. 

-No. Co jest? - spytałam, stając w miejscu. Miałam dziwne przeczucie. 

-Cholera jasna! - zaklął. -Gdzie jesteś? Znaczy... nadal w Nowy Jorku, tak? - upewniał się.

-Tak, ale Harry, co to ma do rze... - 

-Cicho. - nakazał ostro, więc się zamknęłam. -Liam jest już w samolocie. 

-Co?! - krzyknęłam bez przemyślenia. Kilka osób zwróciło na mnie uwagę. -Jak to? Skąd wie, gdzie jestem? - pytałam, czując, jak moje ciało ogarnia strach. Kurwa. 

-Teraz nie będziesz zadowolona. - zauważył, a ja poczułam ukłucie w klatce piersiowej.

-Eleanor mu powiedziała? - szepnęłam, biorąc kilka urywanych oddechów. 

-Nie. Twój brat. - powiedział. -Poczekaj. - mruknął, a po chwili usłyszałam, jak z kimś rozmawia. Jak Cody mógł mi to zrobić? Obiecywał. -Chanel, oddychaj. - poinstruował, powracając do rozmowy. 

-Czy on wie, o... - zacięłam się.

-Tak. - odparł, a po moim policzku spłynęła łza. -Daria powiedziała mi, że był szczęśliwy, kiedy opuszczał dom. 

-Harry, boję się. - wyszeptałam, łkając cicho.

-Nie płacz. To nic nie da. Musisz stawić mu czoło. - mówił i mogłam wyobrazić sobie, że przeczesuje swoje loki. -Będę tam wcześniej od niego. Spokojnie.

-J-jak to będziesz? - wydukałam, powoli ocierając mokre policzki.

-Właśnie wsiadam na pokład. Mała, nie panikuj. Damy radę. - powiedział, a na mojej twarzy pojawił się cień uśmiechu. 

-Dziękuję. - szepnęłam, a on zachichotał. 

-Nadal może na mnie liczyć. Trzymaj się. Będę za kilka godzin. 

-Do zobaczenia. - wymamrotałam, kończąc połączenie. Odwróciłam się z powrotem, patrząc, jak moja córeczka biega po placu zabaw, śmiejąc się melodyjnie. Mój mały Skarb. 

-----------------------------------------------

Heloł :)
No to tak...
Powracam z nowym rozdziałem, ale też ze złą wiadomością.
Otóż...
Blog zostaje zawieszony na czas nieokreślony.
Przykro mi, bo nie chciałam, żeby to tak wyszło.
Ech, pewnie zostawiam Was z masą pytań i przepraszam za to.
Muszę skupić się na nauce + nie jest ze mną teraz za dobrze.
Mam nadzieję, że nie zapomnicie o tym blogu i o mnie.

Wybaczcie, że Was zawiodłam. Znowu. :c

@hazzsunshine