Chapter two.

MUZYKA

*Liam's P.O.V*

To dzisiaj. To ten dzień. Dzień, na który tak cholernie długo czekałem. By wrócić do NIEJ. Do mojej księżniczki. Móc znów ją przytulić i powiedzieć, jak bardzo ją kocham.

Moja miłość nie wygasła. Nie było nawet takiej możliwości. Rosła jeszcze bardziej, mimo, iż minęły 4 lata od naszego ostatniego spotkania.

Usłyszałem ciężkie kroki, a po chwili brzdęk kluczy i przekręcanie zamka. Metalowe drzwi zostały otwarte, a w nich stał pracownik, który zawsze odprowadzał mnie do celi.
-Cześć, Leo. - rzuciłem, pojawiając się obok niego. On tylko skinął głową i ruszył przed siebie. Wywróciłem oczami, zarzucając torbę na ramię i chwilę później dorównałem mu kroku.
Idąc przez korytarz, mijałem masę facetów, którzy siedzieli za zabójstwa, porwania, czy kradzieże. Ja wylądowałem tu za postrzelenie i narkotyki. Dlatego, zamierzam skończyć ze wszystkim, jak tylko wyjdę z tego pieprznego więzienia.
Przy wyjściu, dostałem w ręce swój telefon, portfel i jakieś dokumenty. Nie mogąc się doczekać, rzuciłem krótkie "nara" i podszedłem do masywnych drzwi. Ochroniarz, stojący przed nimi, zjechał po mnie gniewnym wzrokiem, na co tylko uniosłem brwi. Nacisnął jakiś guzik i metalowa powłoka otworzyła się szeroko, pozwalając mi wyjść.
-Nareszcie. - szepnąłem, zaciągając się świeżym powietrzem. Zrobiłem krok do przodu i słońce natychmiast zaczęło ogrzewać moje ciało. Podnosząc wzrok, dostrzegłem czarnego SUV'a, stojącego kilkanaście metrów przede mną. Uśmiech wpełzł na moje usta, kiedy z samochodu wysiadł Louis i Harry.
Szybko pokonałem dzielący nas dystans i od razu zostałem zamknięty w przyjacielskim uścisku.
-Payne, ty kutasie. - zarechotał lokowaty, klepiąc mnie po plecach.
-Ciebie też miło widzieć. - odgryzłem się, mierzwiąc jego włosy. Spiorunował mnie wzrokiem, ale chwilę później się uśmiechnął. -Gdzie reszta? Gdzie Chanel? - pytałem, patrząc na nich. Chłopaki wymienili między sobą znaczące spojrzenia.
-W chuj dużo cię ominęło, stary. - powiedział Lou, przeczesując swoje włosy. -Wszystko opowiemy ci w domu. - oznajmił, po czym usiadł za kierownicą. Obszedłem samochód, zasiadając na tylnym siedzeniu.
-Powiedz teraz. - naciskałem, mając złe przeczucia. Tomlinson westchnął, odpalając silnik i wyjeżdżając na ruchliwe ulice.
-Gang się rozwiązał. Wszyscy stwierdziliśmy, że za długo siedzimy w tym gównie i postanowiliśmy to zakończyć. - zaczął, nie spuszczając wzroku z drogi. -Niall wrócił nie dawno z Irlandii razem z Arianą, a Malik kilka dni temu poleciał do Nowego Jorku na miesiąc miodowy.
-Jaki miesiąc miodowy? - wytrzeszczyłem oczy ze zdziwienia. Lou zaśmiał się głośno.
-Zaobrączkował się, no. - wypalił Harry. Parsknąłem pod nosem.
-A ja zostałem ojcem. - dodał Louis, uśmiechając się lekko.
-O kurwa, rzeczywiście w chuj dużo przegapiłem. - stwierdziłem, przeczesując swoje włosy. Przytaknął i nastała chwila ciszy. -A co z Chanel? - spytałem znowu, patrząc na nich wyczekująco. Nie odezwali się ani słowem, dopóki nie wjechaliśmy na parking przed domem. -Dostanę w końcu, kurwa, odpowiedź? - syknąłem wytrącony z równowagi.
-Liam, ona... - zaczął Harry, ale zaciął się, kiedy na niego spojrzałem.
-Co? Ona co? - dociekałem, zaciskając dłonie w pięści.
-Nie ma jej. - odparł w końcu Louis, patrząc na mnie przez swoje ramię. Zmarszczyłem brwi.
-Jest u swoich rodziców, tak? - palnąłem, błagając w duchu, by tak było. Brunet pokręcił głową, wzdychając.
-Nie ma jej w Zjednoczonym Królestwie. Ona... wyjechała.
-Jak to, kurwa, wyjechała?! - wrzasnąłem, pośpiesznie wysiadając z samochodu. Chłopaki zrobili to zaraz po mnie. -Gdzie wyjechała?! - zapytałem, oddychając ciężko. Złapałem Harry'ego za kołnierz koszulki i przygwoździłem go do ściany domu.
-Uspokój się. - warknął, odpychając mnie od siebie. Zachwiałem się lekko, ale po chwili złapałem równowagę. I kiedy znów miałem ruszyć w jego kierunku, z domu wyszła, nieznajoma mi dotąd, rudowłosa dziewczyna.
-Harry, co się... - zaczęła, ale potem jej wzrok zatrzymał się na mnie. Przełknęła ślinę, spuszczając głowę.
-Kto to? - warknąłem, starając się unormować oddech. Styles odchrząknął, poprawiając koszulkę.
-To jest Daria, moja dziewczyna. - odparł, piorunując mnie wzrokiem. Wziąłem głęboki wdech, przenosząc wzrok na Louis'a.
-Gdzie jest Chanel? - powtórzyłem kolejny już raz, kompletnie ignorując nowo poznaną.
-Nie wiem, kurwa. Już ci mówiłem. - wypalił, wyrzucając ręce w powietrze. -Wyjechała nic nikomu nie mówiąc. - powiedział, patrząc na mnie uważnie. Przekląłem pod nosem idąc do drzwi. Rudowłosa szybko się przesunęła, podchodząc do Harry'ego.
-Gdzie jest Ariana? - spytałem, wchodząc do domu. Eleanor pojawiła się w holu, zabijając mnie wzrokiem.
-Zamknij się, kurwa. Nie jesteś tutaj sam. Carolyn śpi. - upomniała mnie. Wyglądała, jakby była gotowa mi przyjebać.
-Jaka Carolyn? - zmarszczyłem brwi. Parsknęła śmiechem.
-Moja córka, idioto. - rzuciła, zakładając ręce na piersi.
-Słuchaj. - zacząłem, podchodząc do niej. -Uważaj na słowa, kurwa.
-Bo co? Uderzysz mnie? - pytała, coraz bardziej odważna.
-Tomlinson, opanuj swoją panienkę. - zawołałem do przyjaciela, przechodząc obok brunetki i wchodząc w głąb domu. -Gdzie Ariana? - powtórzyłem, patrząc na El.
-Nie ma jej tu. - wzruszyła ramionami. Zacisnąłem pięści.
-To gdzie jest? - wysyczałem. Zignorowała mnie, siadając na kanapie. -Eleanor, zadałem, kurwa, pytanie.
-Stary, ogarnij dupę. - odezwał się Louis, wchodząc do salonu.
-To, do chuja powiedzcie mi, gdzie jest... - zatrzymałem się, kiedy usłyszałem dźwięk dzwoniącego telefonu. Eleanor momentalnie stanęła na nogi, jakby ktoś ją właśnie kopnął w dupę. Popatrzyła znacząco na Louis'a, a ten momentalnie zamarł. Kierowany instynktem, zrobiłem kilka kroków, podchodząc do komody. Złapałem do ręki urządzenie i bez słowa przyłożyłem je do ucha.
-Eleanor? - zastygłem w miejscu. To ona. To Chanel. To jej głos. -Halo? - odezwała się znowu.
-N-nie. - zająknąłem się i przysięgam, że poczułem, jak dziewczyna zastygła w miejscu.
-Liam? - szepnęła, płaczliwym tonem. Oparłem się dłonią o ścianę, czując, jak kręci mi się w głowie.
-Gdzie jesteś? - wypaliłem bez zastanowienia.
-Ja... nie mogę ci powiedzieć. - odparła, łkając.
-Jak to nie możesz mi powiedzieć? - spytałem, zaciskając szczękę.
-Muszę kończyć. - mruknęła, gotowa, by się rozłączyć.
-Nie! Czekaj! - krzyczałem do aparatu, ale było już za późno. -Kurwa mać! - wrzasnąłem i rzuciłem telefonem o podłogę, ciężko oddychając. -Znajdę cię. Znajdę, gdziekolwiek jesteś. Przysięgam.

*Chanel's P.O.V*

Nie. To nie może być prawda. Nie, nie, nie! Błagam, czy ja właśnie z nim rozmawiałam? O mój Boże, chyba zemdleję. 

-Chanel? - usłyszałam głos Seleny. -Jezus Maria, Chanel! - krzyknęła, podbiegając do mnie. Złapała mnie, kiedy osuwałam się na podłogę. -Chanel? Wszystko w porządku? Co się stało? - pytała, potrząsając mną.

-Ja... on... my... o mój Boże... - powtórzyłam, zalewając się złami. Sel patrzyła na mnie z przerażeniem w oczach. 

-Chanel, do cholery, co się stało? - podniosła głos. Oddychałam, co chwilę zachłystując się łzami. 

-Ch-chciałam zadzwonić do E-Eleanor... - dukałam, czując rosnący ból w klatce piersiowej. -Li-Liam odebrał... 

Selena zamarła w miejscu. 

-Przecież jest w więzieniu. - wymamrotała, cały czas mnie trzymając.

-Wypuścili go dzisiaj. - wyjaśniłam, siadając na łóżku. Brunetka stała obok mnie asekuracyjnie. 

-Rozmawiałaś z nim? - spytała, kucając. Skinęłam głową, przełykając ślinę. 

-Boję się. - szepnęłam, a moje ciało zaczęło się trząść. Selena szybko owinęła wokół mnie ramiona. 

-Nie bój się, dobrze? Jestem tu i Justin też. Pomożemy ci. - obiecała, uspokajając mnie. 

-----------------------------------------

Dobry wieczór! x

Cóż, udało mi się napisać ten rozdział szybciej, niż się spodziewałam.

Jest krótki, ale wkrótce będą dłuższe. :)

Carolyn - córeczka Lou i El - została dodana do "Obsady".

Możecie wchodzić i podziwiać słodziaka. 

Robi się coraz lepiej, nie? :D
Coraz większa drama, haha xD
Mam nadzieję, że rozdział Wam się podobał.
Czekam na szczere opinie. x
@hazzsunshine